بولبولون نالهی جـانسوزینه باعث گـول ایمیـش
گوله هم عاشیقِ سـرگشتـه اولان بـولبـول ایمیـش
من دئیردیم کی، او مه مهر و وفـا صـاحیبیدیـر
دئمه بس، مهر و وفـادن او اوزی غافیل ایمیـش
داشا تـأثیـر ائلـهدی آهیــم اودیـله یـاندی
بیر اثر ائتمهدی اول شوخه، نـه آهـندل ایمیـش
پیرِ میخانه سـوزون شیـخ قبول ائیلـهدی دون
آدم اولادیدیر، حقّا کی، هلـه قـابـل ایمیـش
یوخدور عاشیق، دئدی اول مه، منه سندن غیری
گیزلی منـدن، دئمـه، بیگانهلـره مایل ایمیـش!
عشقه دل ویرمز ایدیم، بارِ غمیـن بیلسـهایـدیـم
نه بیلیم، عشقدن عشّاقـه بـلا حـاصیـل ایمیـش؟
واحـدا، مشکـل ایشـه خلقـده صبـر اوسـا اگر
اولو تدریج ایله آسان، هـر ایـش مشکل ایمیـش
علی آقا واحد
عشقین تمام نشئهسی دیوانه لیکدهدیر
میخانهنین ملاحتی مستانه لیکدهدیر
جاهللر ایله عارفین اولماز علاقهسی
حال اهلینین تکاملی فرزانه لیکدهدیر
لعلین خیالی کونلومه دولسا، عجب دهگیل
گیزلین خزینهنین چوخی ویرانه لیکدهدیر
یئتمز وفاسی آخره نامرد اولانلارین
شخصین بوتون دیانتی مردانه لیکدهدیر
واحد! اگر چی صنعته قیمت وئریرسه خلق
شعرین ده قدر و قیمتی دردانه لیکدهدیر
واحد
کونول غم چکمه یار آچمیش جمالیندن نقاب ایندی
خجالتدن اوزون تورپاغه سورتور آفتاب ایندی
او سرو نازنینین قامتی سانکی قیامت دیر
کی سالمیش خاطیر احبابه شوق انقلاب ایندی
طواف کوی جانان قصدین ائتمیش عشق چاووشی
بو یوزدن آذری اوغلو اولوبدور فیضیاب ایندی
همیشه اهل عشقی بیریالیق نیکنام ائیلر
نولا، عالم قیلور اهل ریادن اجتناب ایندی
اومید وصلینه بیر نازنینه اعتماد ائتدیم
بو شیدا کونلومه هجرینده ائیلر مین عذاب ایندی
دم اورمش یوسف شادی زلیخای محبتدن
اولور معشوقه سیندن خسته عاشیق کامیاب ایندی
اول آهو گوزلونین گویا کی گورموش زلف پرچینین
قاچوب دشت خطاده گیزلهنوبدیر مشکناب ایندی
مریده بندهی پیر مغانم، عشق فیضیندن
نه ایسترسهم، اولور میخانهلرده مستجاب ایندی
من اول ساغرپرست و رند و عیاش کهن سالم
منه حرمت قیلوب تعظیم ائدر جام شراب ایندی
سیزینله بیز گوروشمگ آرزوسین چوخدان ائتمیشدیک
داریخما، فطرته یازسنده، واحد، بیر جواب ایندی
علی آقا واحد
بیر نفر اهل وفا مین بیوفادن یاخشیدیر
بیر صداقت اهلی مین اهل ریادن یاخشیدیر
هانسی گول دیر حسنده سندن گوزهل دیر، سئوگیلیم
هانسی بولبول عشقده من بینوادن یاخشیدیر
قاشلارین چرخین هلالیندن، اوزین خورشیددن
صورتین آیینهی گیتی نمادن یاخشیدیر
بیر داها خالین گوزهللیک آرتیریر رخسارینه
بیر غلط سوزدیر دیمشلر، آغ قارادان یاخشیدیر
گوزلرین صحرای چین آهولریندن دل فریب
عنبرین گیسولرین مشک خطادن یاخشیدیر
صحتی بیمار، عشقین کعبهی کویندهدیر
اهل درده خاک راهین توتیادن یاخشیدیر
مین بلا طوفانی، قوپسا، ذره گلمهز عینیمه
رخنه گورمز هر بنا کیم ابتدادن یاخشیدیر
جاهله تبلیغ عرفان ایلهملک آسان دهگیل
دیدهی خفاش ایچون ظلمت ضیادن یاخشیدیر
واحد،انصافاً دیسین تبریزده دوستوم اعتماد
گنجلرده هانسی شاعر «بیریادن» یاخشیدیر
علی آقا واحد
دیل بیلن سوز آنلایان بیر نازلی یار ایستر کونول
لالهدن، گولدن گوزهل بیر نوبهار ایستر کونول
اعتبارین گورمهینجه سئومهرم بیر دیلبری
نازنین مهپارهلردن اعتبار ایستر کونول
هر قارا زولفون اسیری اولمارام بوندان سورا
ایندی عالم اوزگهدیر، خوش روزگار ایستر کونول
اوینایوب، گولمهک، دانیشماق، عیش و نوش ایامیدیر
بولبول شیدا کیمی مین لالهزار ایستر کونول
هر طرف گولدیر، چیچکدیر بئیله آزاد ئولکهمیز
دائم اوز خوشبخت خلقین بختیار ایستیر کونول
بیز سووهت خلقین حقیقتله سئوون عاشقلریک
خائنی، ادنانی یوردومدان کنار ایستر کونول!
بختور، واحد، او کسلر دیر بو خوش عالمدهدیر
هر زمان بو شن حیاتی پایدار ایستر کونول!
علی آقا واحد
ترپنمه آماندیر، بالا، غفلتدن آییلما!
آچما گوزونو، خواب جهالتدن آییلما!
لای لای، بالا، لای لای
یات، قال دالا، لای لای!
آلدانما، آییقلیقدا فراغت اولا هیهات!
غفلتده کئچنلر کیمی لذت اولا هیهات!
بیدار اولانین باشی سلامت اولا، هیهات!
آت باشینی یات، بستر راحتدن آییلما!
لای لای، بالا، لای لای
یات، قال دالا، لای لای!
آچسان گوزونو رنج، مشقت گورهجکسن
ملتده غم، امتده کدورت گورهجکسن
قیلدیقجا نظر ملته حیرت گورهجکسن
چک باشینا یورغانینی، نکبتدن آییلما!
لای لای، بالا، لای لای
یات، قال دالا، لای لای!
بیر لحظه آییلدینسا قوتار جانینی، یوخلا
آت تریاکینی، چک،بابا قلیانینی، یوخلا
اینجینسه ساغین وئر یئره سول یانینی، یوخلا
ایللرجه شعار ائتدیگین عادتدن آییلما!
لای لای، بالا، لای لای
یات، قال دالا، لای لای!
گوز نوریدیر اویقو، اونو، دور ائتمه گوزوندن
یول وئرمه مبادا چیخا بیر لحظه سوزوندن
اما ائله برک یوخلاکی، حتی گئت اوزوندن
آفاقی دوتان شور و قیامتدن آییلما!
لای لای، بالا، لای لای
یات، قال دالا، لای لای!
صابیر
جهد ائیله سن آنجاق نظر خلقده پاک اول
مخلوقی ایناندیر
خاصیتین اود اولسادا، اطوارده خاک اول
سوک عالمی، یاندیر
خلقین نظرین جلب ائله قورشاغه قبایه
مجلوب عیون اول
هر حیله و بیژلیکله گیر، البته، عبایه
ایمانه ستون اول
سعی ائیله کی، ساققال اوزانیب اوچ چرهک اولسون
پاپاق اونا نسبت
قورشاقدا، بیلیرسن کی، اون آرشین گرهک اولسون
تفضیله نه حاجت
قویما یئره تسبیحینی، ال چکمه دعادن
اوراد اوخو دایم
مجلسده چکیب دوت اوزونو، اول نجبادن
سوز سویله ملایم
ایشته گئیینیب مذهبی، ایمانی بوروندون
پک محترم اولدون
ایندی نظر خلقده سن پاک گوروندون
اهل کرم اولدون
باشدان آیاغا امن و آمان اولدی وجودون
زهد ایله بیتیشدین
نولماق دیلهییر دینسه همان اولدی وجودون
مقصوده یئتیشدین
وقت اولدوکی، ایندی ائدهسن عالمی تالان
دوت قویما قاچانی
حکم ایندی سنیندیر، دخی چک ایشلره سامان
ییغ مشکل آچانی
دول عورته بیداد ائله، ایتامه خیانت
خوف ائتمه اجلدن
مکر ایسه اوزون قیل، اوخو شیطانه ده لعنت
شاد اول بو عملدن
ال چکمه حیلدن
تزویر و دغلدن
ایمانیده وئرسن
وئرمه پولی الدن
صابیر
وکیل: حقسیزه حقلی دئییب بیر چوخ گناهه باتمیشام
حکیم: دردی تشخیص ائتمییوب، قوم- اقربا آغلاتمیشام
تاجر: من حلالایله حرامی بیر- بیرینه قاتمیشام
روضه خوان: امتین پولین آلیب، من گوزلرین ایسلاتمیشام
درویش: نرده بولسام سوق آچیب مین- مین یالان سوز ساتمیشام
صوفی: روز و شب حق، حق دئییب، من هر کسی اویناتمیشام
ملانما: گونده بیر فتوا ایله، مخلوقی من آلداتمیشام
علم: قطع امید ائتمیشم، یکسر بو قومی آتمیشام
جهل: اورتادا کیف ائیلییوب، من هر مرامه چاتمیشام
شاعر: بولبوله، عشقه، گوله، دائر یالان فیرلاتمیشام
عوام: آنلامام هرگز، جهالت بسترینده یاتمیشام
غزئتهچی: من جریدهم دولماق ایچون مطلبی اوزاتمیشام
صابیر
هر چند رفتهای و دل از ما گسستهای
پیوسته پیش چشم خیالم نشستهای
ای نرگس از ملامت چشمش چه دیدهای
کاینسان به بزم شادِ چمن سر شکستهای؟
با من مبند عهد که، چون پیچهای باغ
هر جا رسیده، رشتهی پیوند بستهای
از من به سوی دشمن من راه جستهای
نوری و در بلور دل من شکستهای
دیگر نگاه گرم تو را تاب فتنه نیست
ای چشم آشنا! مگر امروز خستهای؟
من نیز بند مهر تو بُبْریدهام ز پای
تنها گمان مبر که تو زین دام رستهای
سیمین! ز عشق رستهای اما فسردهای
آن اخگری کز آتش سوزنده جَستهای
سیمین بهبهانی
گفتم: به جادوی وفا، شاید که افسونش کنم
آوخ که رام من نشد، چونش کنم، چونش کنم؟
از دل چرا بیرون کنم، این غم که من دارم از او؟
دل را، نسازد گر به غم، از سینه بیرونش کنم
در بزم نوش عاشقان، حیف است جام دل تهی
گر بادهی شادی نشد، لبریز از خونش کنم
عاقل که منعم میکند، زین شیوهی دیوانگی
گر گویمش وصفی از او، ترسم که مجنونش کنم
محبوب میبوسد مرا، من جان نثارش میکنم
سودای پر سود است این، بگذار مغبونش کنم
سیمین! به شام هجر او، نیلینه دارم دامنی
از اختران اشک خود، دامانِ گردونش کنم
سیمین بهبهانی
ساغر به کف گرفته و خندانی
این خون توست! وای... چه مینوشی؟
رگ را گسستهای که "شراب است این"
بهر فنای خویش چه میکوشی
تا لحظهیی کشیده کنی قامت،
بر قلب خود گذاشتهای پا را
با این دل شکسته نمیارزد
دیدن جمال و جلوهی دنیا را
آخر بگو که عطر جوانی را
از غنچهی خیال که میبویی
آخر بگو که گرمی و شادی را
در شعلهی نگاه که میجویی
ای آشنا! به خلوت شبهایت
مهتاب دیدگان که میخندد؟
وان بوسههای خامش پنهانت
راه سخن به لعل که میبندد؟
ای اخگر نهفته به خاکستر!
فریاد! از برای که میسوزی؟
افسرده میشویّ و نمیدانم
پنهان ز ماجرای که میسوزی
ای بازِ تیزپر که گرفتاری!
بر پای خویش، بند که را داری؟
ای شیر پر غرور که در دامی!
بر سر بگو! کمندِ که را داری؟
دردا که راز داریِ چشمانت
جان مرا ز سینه به لب آورد
کاوش درین غروب پر از ابهام
از بهر من سیاهی شب آورد!
ای رمز ناگشوده! کلیدت را
در دستِ عاج فامْْ، که پنهان کرد؟
ای موج ناغنوده! کدامین عشق
سرگشتهات ز گردش توفان کرد؟
ای غنچهی جوانی و سر مستی!
نشکفته، از چه سوخته گلبرگت؟
گر اشک دیده میکندت شاداب،
بگذار ره ببندم بر مرگت!
ای چهرهی نهفته به تاریکی!
بگذار آشنای تو باشم من
بگذار تا نهان تو را بینم،
بر درد تو دوای تو باشم من...
سیمین بهبهانی
تا از نگاه غیر بپوشم نگاه تو
مژگان شوم به حلقهی چشم سیاه تو
خواهم چو جامِ باده بگردم به بزم نوش
تا آشنا شوم به لب باده خواه تو
خواهم به رغم گوشهی میخانههای شهر
آغوش خویش را کنم از غم، پناه تو
چون اختر سرشک تو در مستی تو کاش
میریختم به چهرهی هم رنگ ماه تو
روح مرا خدا همه از شام تیره ساخت؛
اما چرا نه تیرگیِ خوابگاه تو؟
دردا که عاقبت نشستم به راه تو
چون مادر از نوازش و مهرم چه چاره هست
با کودک نگاهِ چنین، بیگناه تو؟
خورشید بهمنی تو و، لطفت مدام نیست
اما خوشم به مرحمت گاه گاه تو
سیمین! به شام تیره، مخور غم که هر شبی
روشن شود ز شعلهی سوزانِ آه تو
سیمین بهبهانی
ندیدهام گلی و غنچهای به دامن خویش
چه خیر دیدهام از سِیر باغ و گلشن خویش
غبارِ ماهم و دامان کس نیالودم
ز من چرا همه برچیدهاند دامن خویش؟
خیال او چو در آمد به کلبهام شب تار
زبان شکر گشودم ز بخت روشن خویش
چو دید چشم حسودِِ ستاره بزم مرا
ز جای جستم و بستم به خشم، روزن خویش
گران بها نکنم جامه و، سبکبارم
که منتی ننهادم ز جامه بر تن خویش
برهنه مهرم و، دوزم چو او به دامن چرخ
سجاف ابر زری هر سحر به سوزن خویش
صُراحیم که نشستم به بزم غیر و، رواست
که سرخوشش کنم از خون سرخ گردن خویش
ز شمع شعرِ من این عطرِ عشق نیست شگفت
که شعلهیی ست که بر میفروزدم از تنِ خویش
سیمین بهبهانی
آن آشنا که رفت و به بیگانه خو گرفت،
از دوستان چه دید که دست عدو گرفت؟
سرمست عطر عشق، دمی بود و، بعد از این
مستم نمیشود، که به این عطر خو گرفت
میخواستم حکایت خود بازگو کنم
افسوس! گریه آمد و راه گلو گرفت
ابر بهار این همه بخشندگی نداشت
شد آشنای چشم من و وام از او گرفت
از اشک من شکفته شود قلبت از غرور
آری، ز شبنم است که گل آبرو گرفت
خورشیدِ اوفتاده در آبم؛ ز نور من
نه غنچه خنده کرد و نه گل رنگ و بو گرفت
یاران! نماز کیست به جا؟ پارسای شهر
یا آن شهید عشق که از خون وضو گرفت؟
از مدّعی گریختم و در به در شدم
همچون صبا سراغ مرا کو به کو گرفت
سیمین! به شعر دلخوشی و سخت غافلی
کاین شمع دلفریب ز چشم تو سو گرفت
سیمین بهبهانی
اشهد بالله العلی العظیم
صاحب ایمانم، آ شیروانلیلار!
یوخ یئنی بیر دینه یقینیم منیم
کهنه مسلمانم، آ شیروانلیلار!
شیعهیم، اما نه بو اشکالدن
سنییم، اما نه بو امثالدن
صوفییم، اما نه بو ابدالدن
حق سئون انسانم، آ شیروانلیلار!
امت مرحومه و مغفورایله
امردهیم طاعت مزبورایله
کفریمه حکم ائیلمهیین زورایله
قائل قرآنم، آ شیروانلیلار!
میرزه علی اکبر صابیر