هر چند رفته‌ای

هر چند رفته‌ای و دل از ما گسسته‌ای

پیوسته پیش چشم خیالم نشسته‌ای

ای نرگس از ملامت چشمش چه دیده‌ای

کاین‌سان به بزم شادِ چمن سر شکسته‌ای؟

با من مبند عهد که، چون پیچ‌های باغ

هر جا رسیده، رشته‌ی پیوند بسته‌ای

از من به سوی دشمن من راه جسته‌ای

نوری و در بلور دل من شکسته‌ای

دیگر نگاه گرم تو را تاب فتنه نیست

ای چشم آشنا! مگر امروز خسته‌ای؟

من نیز بند مهر تو بُبْریده‌ام ز پای

تنها گمان مبر که تو زین دام رسته‌ای

سیمین! ز عشق رسته‌ای اما فسرده‌ای

آن اخگری کز آتش سوزنده جَسته‌ای

سیمین بهبهانی