یاران همه کردند سفر بودن ما چیست

ای همنفسان بودن و آسودن ما چیست

یاران همه کردند سفر بودن ما چیست

بشتاب رفیقا که عزیزان همه رفتند

ساکن شدن و راه نپیمودن ما چیست

ای چرخ همان گیر که از جور تو مردیم

هر دم المی بر الم افزودن ما چیست

گر زخم غمی بر جگر ریش نداریم

رخساره به خون جگر آلودن ما چیست

وحشی چو تغافل زده از ما گذرد یار

افتادن و بر خاک جبین سودن ما چیست

وحشی بافقی

یار ما

یار ما بی رحم یاری بوده است

عشق او با صعب کاری بوده است

لطف او نسبت به من این یک دو سال

گر شماری یک دوباری بوده است

تا به غایت ما هنر پنداشتیم

عاشقی خود عیب و عاری بوده است

لیلی و مجنون به هم می‌بوده‌اند

پیش ازین خوش روزگاری بوده است

می‌شنیدم من که این وحشی کسیست

او عجب بی اعتباری بوده است

وحشی بافقی

خم ابروی کسی

بازم از نو خم ابروی کسی در نظر است

سلخ ماه دگر و غرهٔ ماه دگر است

آنکه در باغ دلم ریشه فرو برده ز نو

گرچه نوخیز نهالیست، سراپا ثمر است

توتی ما که به غیر از قفس تنگ ندید

این زمان بال فشان بر سر تنگ شکر است

بشتابید و به مجروح کهن مژده برید

که طبیب آمد و در چارهٔ ریش جگر است

آنکه بیند همه عیبم نرسیدست آنجا

که هنرها همه عیب و همه عیبی هنراست

از وفای پسران عشق مرا طالع نیست

ورنه از من که در این شهر وفادارتر است؟

وحشی عاقبت اندیش از آنسو نروی

که از آن چشم پرآشوب رهی پرخطر است

وحشی بافقی

ره پر خطر عشق

در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است

بر حذر باش در این راه که سر در خطر است

پیش از آنروز که میرم جگرم را بشکاف

تا ببینی که چه خونها ز توام در جگر است

چه کنم با دل خودکام بلا دوست که او

میرود بیشتر آنجا که بلا بی‌سپر است

شمع سرگرم به تاج سرخویش است چرا

با چنین زندگیی کز سر شب تا سحر است

چند گویند به وحشی که نهان کن غم خویش

از که پوشد غم خود چون همه کس را خبر است

وحشی بافقی

امام رضا(ع)نین مدحی

گوگ ده آدین تا گلیر تیتره یر عرش برین

یئرده نه ده ن بیربئله منزلین اولموش درین

سن ملکوت اهلی سن ای بشرجان من

یئرده سنی حبس ائده ن نفس دیر ای نازنین

نفسی کی ائتدین اسیر عالمه اولدون امیر

مین صفتین اولدوبیر بیر ثمرین اولدو مین

نفسی مسیح و خلیل عشق ایله ائتمیش ذلیل

بخش ائله یب جبرئیل عاشقه حق الیقین

روح وضو عشق دیر سرمگو عشق دیر

واعتصموا عشق دیر عشق دیر حبل المتین

سینه ده عشق اولماسا قلبین اولار بوش کاسا

اوندا دوشرسن یاسا اولسادا فکرین درین

اولماسا عشق ای فلان حاصلی یوخدوراینان

یوز کره ن ائتسه ن بیان نعبدوا یا نستعین

کیم گوره دلبر قاشین اگمه یه باش آت داشین

اگمه دی شیطان باشین اولدو او نادان لعین

باش دئییر آت آدیمی سالما یادا  یادیمی

روحووون اول خادمی تا اولا روح الامین

حسن مکمل دی روح احمد مرسل دی روح

یادائله اول حضرتی کئچ ملکوت عالمین

ای سنه شاهی فدا ایسته سن عیش و صفا

بسدی فقط مصطفی بس دی او نور مبین

عرش وجودوندا غرق رام رکابینده برق

وصفین ائده ر غرب و شرق مدحین ائده ر روم و چین

هردم اوزون ده ن نقاب آچدی او عالیجناب

آی دئدی یوز مرحبا گون دئدی مین آفرین

لشکر اونا کاف و نون منبر اونا حا و میم

شوکت اونا طا و ها دولت اونا یا و سین

سوزدانیشیب دلربا وحی ائشیدیب دلپسند

مکتب آچیب دلگشا دین گه تیریب دلنشین

جلوه سی رضوان دا دیر وارثی ایران دا دیر

ملک خراسان دادیر عالمه سالمیش طنین

قدرینه حیران قضا مدحین ائده ر مرتضی

شهرتی موسی الرضا تربتی مهر جبین

گوزگوسو آهو گوزو ضامن آهو اوزو

قرآنا قارداش سوزو دینه دایاق همچنین

یئددی گویون سالکی آلتی مین این مالکی

بئش گوزه له دین و جان دورد ملکه جان و دین

عشقی وورار قلبه داغ داغی ائده ر قلبی باغ

هم سویو ائیلر چراغ هم اودو ائیلر سرین

امرینه باغلارمیان والشجر یسجدان

قهرینه سویلر دومان یا مطرالمنظرین

باغ دا آدین دوتسا باد باغ اوخویار و ان یکاد

کیم اونو دوز ائتسه یاد اولدو من المکرمین

قلب ده اود گوزده یاش سجده یه کی قویدوباش

باشلادی ذکرین یاواش کئچدی سمادن یئیین

درگهووه ای امام تا دوزه شمع و غلام

هر گئجه اولدوزلارین چرخ ائیله یردست چین

ای عربین ارشدی ای عجمین مرشدی 

سویله دایانسین زامان سسله دانیشسین زمین

وصفووه عاجزدی دیل مطلب آغیرمن خجل

مفتعلن مفتعل عهده لیک ائتسین چتین

قلبیمه ای بخش ائده ن نور و ضیا عرش ده ن

سال باشیما حشره جن کولگه سین اول دلبرین

عسگر شاهی اردبیلی

حیران

گوی ده ن منه بیر بایداقیزیل قان گتیریب لر

یوخ یوخ گونشین آلماسین احسان گتیریب لر

حیرت یوگوره رکن ائله اوزسوزله میشم کی

بوهیکله آلقان داچیمه ن جان گتیریب لر

بیر دالغالی جوشغون دنیزی من ده اکرکن

هر بیریئنی چیرپینتیما طوفان گتیریب لر

گوی قورشاغی منظومه لری بیرساپا دوزموش

بوسینه مه مین حالقالی کیهان گتیریب لر

بوجان کی غزل چشمه لرین ده ن می ایچیب دیر

هر دالغادامین شیهه لی دیوان گتیریب لر

بهت عالمی دیر سن هار بو من هارا بالله

بیلمم منی هاردانن هارا حیران گتیریب لر

قوی دال بادال انسین نفسون روحومه وحشی

مجنونلوقوما عشقی پریشان گتیریب لر

شاعردئیه بیلمز نه یازیر یا یازاجاق دیر؟

وحی عطرلی الهام لاری الان گتیریب لر

حورالره باخ ائلچی غزل طرحی توکنده

مضمون یئرینه آتش و عصیان گتیریب لر

عباسعلی یحیوی اردبیلی

طوفان

دولغون سمالاردان یاغیر توفان لی توفان یاخشی باخ

حیران کونول ده چیرپینیر عصیان لی توفان یاخشی باخ

یئرسیز ده ییل بیر بویله های بیربویله گون بیر بویله آی

هاردان آخیر بیربویله چای بو جان لی توفان یاخشی باخ

جوشغون دی شاعرسینه سی اوددور اوره ک گنجینه سی

شاعر خیالیندان بیتر آلقان لی توفان یاخشی باخ

بو حس یوخ بیر جذبه دیر روحو یاران بیر ضربه دیر

توپراق جانین دیکسیندیریر عصیان لی توفان یاخشی باخ

رقصان دی عالم شبهه سیز هم غمزه گر هم عشوه ریز

وارلیق نه دی جوشغون دنیز طغیان لی توفان یاخشی باخ

آخ آخ ریاست ده ن دئمه زوردان سیاست ده ن دئمه

دیل باغلادار قان آغلادار بحران لی توفان یاخشی باخ

قوی کوکره سین قان چایلاغی جوشسون سوزون قان قایناغی

چاخناشدیران دا ائلچی نی جولان لی توفان یاخشی باخ

عباسعلی یحیوی اردبیلی

سوروشدوم

سوروشدوم یار اوزون ده خال سرین پیر دوران دان

دئدی اوز عکسینی سالمیش آیا بیر نقطه قرآن دان

سوکوک قلبیله عارف لر جمال اللهی گورموش لر

نه ده ن آیا تشکـر ائتمه یم من تیر مژگان دان

او زولفه سن ده من تک باغلی سان گیزلتمه ای زاهد

شراب ایسی آغیزدان کشف اولار مکر ایسی ایمان دان

دئدی توکمه بو اندازه گوزونده ن یاش دئدیم ناصح

سنین کی عقل و علمین وار دایانماق اومما عمان دان

منیم قوی باشیما یاغسین ملامت داشلاری چون من

داشا دونموش زامان دا صحبت آچدیم عشق و عرفان دان

قلم لرده ن یونولموش اوخلارا قلبیم نشان اولموش

نه ایستر بیلمیره م شهر اهلی مجنون بیابان دان

سواد زلف دلبرده ن بو بیر معنانی اورگندیم

کی تا محشر سواد اهلی قوتارماز بند و زندان دان

جمالین گوستر اوول صونرا آل جانیمی ای جانان

کی استقبال ائدرلر رسم دیر گوزگوایله قربان دان

دئیرلرکئچدی کیم جان و جهان دان کامیاب اولدو

یالان سوزدور کی شاهی هم جهان دان کئچدی هم جان دان

عسگرشاهی اردبیلی

من ده بیری

عشق بیر  ملتی غارت ائله ییر من ده بیری

هامی مفلوس لوگه عادت ائله ییر منده بیری

اشکیمین اینجی لرین زولفونه دوزسم نه اولار

چوخلاری کافره خدمت ائله ییر من ده بیری

قان توکن قاشلارینا قبله دئدیم گـر نه عجب

هامی شغلینده سیاست ائله ییر من ده بیری

دوشموشم قامتین آردیجا اگرعیبی نه دیر

چوخلاری مشق قیامت ائله ییر من ده بیری

ائده جان نقدی طلب بوسه ائده م گر یئری وار

بیربولوک خلق تجارت ائله ییر من ده بیری

مست اولوب یار اوزونو جام ده گورسم نه عجب

مین ده لی عکسی زیارت ائله ییر من ده بیری

مدعی سرکی لرینده ن نه دئییم من کی او طفل

چوخ شه و شیخه جسارت ائله ییر من ده بیری

می ایچیب مسجدی تبلیغ ائله سم قهر ائله مه

چوخلاری ترسه هدایت ائله ییر من ده بیری

شاهیا جمله یارانمیشلار او دلدار آدینا

دم به دم  ذکر و تلاوت ائله ییر  من ده بیری

عسگر شاهی اردبیلی

در آئینه‌ی اشک

بی تو سی سال، نفس آمد و رفت،

این گران‌جان پریشان پشیمان را

کودکی بودم وقتی تو رفتی، اینک،

پیرمردی است ز اندوه تو سرشار، هنوز

شرمساری که به پنهانی، سی سال به درد،

در دل خویش گریست

نشد از گریه سبک بار هنوز!

آن سیه دست سیه داس، سیه دل که ترا،

چون گلی، با ریشه،

از زمین دل من کند و ربود؛

نیمی از روح مرابا خود برد

نشد این خاک به هم ریخته، هموار هنوز!

ساقه‌ای بودم، پیچیده بر آن قامت مهر،

ناتوان، نازک، ترد،

تند بادی برخاست،

تکیه گاهم افتاد،

برگهایم پژمرد...

بی تو، آن هستی غمگین دیگر،

به چه کارم آمد یا به چه دردم خورد؟

روزها طی شد از تنهائی مالامال،

شب، همه غربت و تاریکی و غم بود و، خیال

همه شب چهره‌ی لرزان تو بود،

کز فراسوی سپهر،

گرم می‌آمد در آینه‌ی اشک فرود

نقش روی تو، درین چشمه، پدیدار هنوز!

تو گذشتی و شب و روز گذشت

آن زمان‌ها،

به امیدی که تو، بر خواهی گشت،

می نشستم به تماشا، تنها،

گاه بر پرده ابر،

گاه در روزن ماه،

دور، تا دورترین جاها می‌رفت نگاه؛

باز می‌گشتم تنها، هیهات!

چشم‌ها دوخته‌ام بر در و دیوار هنوز!

بی تو سی سال نفس آمد و رفت

مرغ تنها، خسته، خون آلود

که به دنبال تو پرپر می‌زد،

از نفس می‌افتاد

در نفس می‌فرسود،

ناله‌ها می‌کند این مرغ گرفتار هنوز!

رنگ خون بر دم شمشیر قضا می‌بینم!

بوی خاک از قدم تند زمان می‌شنوم!

شوق دیدار توام هست،

چه باک

به نشیب آمدم اینک ز فراز،

به تو نزدیک‌ترم، می‌دانم

یک دو روزی دیگر،

از همین شاخه‌ی لرزان حیات،

پر کشان سوی تو می‌آیم باز

دوستت دارم،

بسیار،

هنوز...

فریدون مشیری

آتش

کاروان رفته بود و دیده من

همچنان خیره مانده بود به راه

خنده می‌زد به درد و رنجم، اشک

شعله می‌زد به تار و پودم، آه

رفته بودی و رفته بود از دست

عشق و امید زندگانی من

رفته بودی و مانده بود به جا،

شمع افسرده جوانی من !

شعله‌ی سینه سوز تنهایی

باز چنگال جان‌خراش گشود

دل من در لهیب این آتش

تا رمق داشت دست و پا زده بود !

چه وداعی، چه درد جانکاهی !

چه سفر کردن غم انگیزی

نه نگاهی چنان که دل می‌خواست

نه کلام محبت آمیزی !

گر در آنجا نمی‌شدم مدهوش

دامنت را رها نمی‌کردم.

وه چه خوش بود، کاندر آن حالت

تا ابد چشم وا نمی‌کردم

چون به هوش آمدم نبود کسی

هستی‌ام سوخت اندر آن تب و تاب

هر طرف جلوه کرد در نظرم

برگ ریزان باغ عشق و شباب

وای بر من، نداد گریه مجال

که زنم بوسه‌ای به رخسارت

چه بگویم، فشار غم نگذاشت

که بگویم: خدا نگهدارت!

کاروان رفته بود و پیکر من

در سکوتی سیاه می‌لرزید

روح من تازیانه‌ها می‌خورد

به گناهی که: عشق می‌ورزید 

او سفر کرد و کس نمی‌داند

من درین خاکدان چرا ماندم

آتشی بعد کاروان ماند

من همان آتشم که جا ماندم

فریدون مشیری

گل خشکیده

بر نگه سرد من، به گرمی خورشید،

می‌نگرد هر زمان دو چشم سیاهت

تشنه‌ی این چشم‌ام، چه سود، خدا را

شبنم جان مرا نه تاب نگاهت

جز گل خشکیده‌ای و برق نگاهی

از تو درین گوشه یادگار ندارم !

ز آن شب غمگین، که از کنار تو رفتم،

یک نفس از دست غم قرار ندارم !

ای گل زیبا، بهای هستی من بود،

گر گل خشکیده‌ای ز کوی تو بردم !

گوشه‌ی تنها چه اشک‌ها که فشاندم،

وان گل خشکیده را به سینه فشردم !

آن گل خشکیده شرح حال دلم بود !

از دل پر درد خویش با تو چه گویم؟

جز به تو از سوز عشق با که بنالم

جز تو درمان درد، از که بجویم؟

من دگر آن نیستم، به خویش مخوانم،

من گل خشکیده‌ام، به هیچ نیرزم !

عشق فریبم دهد که مهر ببندم،

مرگ نهیبم زند که عشق نورزم !

پای امید دلم اگر چه شکسته ست

دست تمنای جان همیشه دراز است !

تا نفسی می‌کشم ز سینه‌ی پر درد،

چشم خدا بین من به روی تو باز است

فریدون مشیری

آواره

نیمه شب بود و غمی تازه نفس،

ره خوابم زد و ماندم بیدار

ریخت از پرتو لرزنده‌ی شمع

سایه‌ی دسته گلی بر دیوار 

همه گل بود ولی روح نداشت

سایه‌ای مضطرب و لرزان بود

چهره‌ای سرد و غم انگیز و سیاه

گوئیا مرده‌ی سرگردان بود!

شمع، خاموش شد از تندی باد،

اثر از سایه به دیوار نماند!

کس نپرسید کجا رفت، که بود،

که دمی چند در اینجا گذراند!

این منم خسته درین کلبه تنگ

جسم درمانده‌ام از روح جداست

من اگر سایه‌ی خویشم، یا رب،

روح آواره‌ی من کیست، کجاست؟

فریدون مشیری

تنها میان جمع

آن که آید ز دست دل به امان

و آنکه آید ز دست جان به ستوه

گاه، سر می‌نهد به سینه‌ی دشت

گاه، رو می‌کند به دامن کوه

تا زند در پناه تنهائی،

دست در دامن شکیبائی

غافل از این بود که تنهایی،

سر نهادن به کوه و صحرا نیست

با طبیعت نشستن‌اش هوس است !

چون نکو بنگرند تنها نیست

ای دل من بسان شمع بسوز!

باز، «تنها میان جمع»، بسوز !

فریدون مشیری

جادوی سکوت

من سکوت خویش را گم کرده‌ام

لاجرم در این هیاهو گم شدم

من که خود افسانه می‌پرداختم،

عاقبت افسانه مردم شدم!

ای سکوت ای مادر فریادها!

ساز جانم از تو پر آوازه بود

تا در آغوش تو راهی داشتم،

چون شراب کهنه شعرم تازه بود

در پناهت برگ و بار من شکفت،

تو مرا بردی به شهر یادها،

من ندیدم خوش‌تر از جادوی تو،

ای سکوت ای مادر فریادها

گم شدم در این هیاهو گم شدم،

تو کجایی تا بگیری داد من؟

گر سکوت خویش را می‌داشتم،

زندگی پر بود از فریاد من !

فریدون مشیری