صیاد من بهار که فصل شکار نیست

ما عاشقیم و خوشتر از این کار کار نیست

یعنی به کارهای دگر اعتبار نیست

دانی بهشت چیست که داریم انتظار؟

جز ماهتاب و باده و آغوش یار نیست

فصل بهار فصل جنون است و این سه ماه

هر کس که مست نیست یقین هوشیار نیست

دیشب لبش چو غنچه تبسم به من نمود

اما چه سود ز آن که به یک گل بهار نیست

امید شیخ بسیته به تسبیح و خرقه است

گویا به عفو و لطف تو امیدوار نیست

بر ما گذشت نیک و بد اما تو روزگار

فکری به حال خویش کن این روزگار نیست

بگذر ز صید و این دو سه مه با عماد باش

صیاد من بهار که فصل شکار نیست

عماد خراسانی

چه میپرسی؟

چه میپرسی؟ مپرس از من نگارا حال زار من

نبیند کس به خواب آن هم الهی روزگار من

چه باشد حال مجنونی که از لیلی جدا باشد

چه میپرسی ز کارم هجر رویت ساخت کار من

چرا با بلبل بی آشیانت سرگران کردی

گل من کم زن آتش بر دل امیدوار من

خزانم را به لطف اول بهاری ساخت خرّم

دگر بار از خزان افسرده تر کردی بهار من

فغان کز بهر خرمن سوختن بود از بدِ طالع

اگر برقی زمانی کرد روشن شام تار من

مرا هم اختیاری، آبرویی بود و سامانی

نمی دادند ارگ در دست این دل اختیار من

من از این بخت خواب آلود می بینم که خواهد کرد

صبا دور از سر کوی پری رویان غبار من

بیا روشن کن ای خورشید خوبان شام دلگیرم

چه حاصل اشکباری بعد من، شمع مزار من!

مخواه از این پریشان تر عمادا خویش را دیگر

نمی گویم مپرس از من نگارا حال زار من

عماد خراسانی

رشته ی امید

چون لاله مرا بی تو به کف جام مدام است

هر چند که می بی رخ دلدار حرام است

فرق من و آن زاهد مغرور ببینید

من در پی جام می و او در پی نام است

من زلف به کف دارم و او رشته ی تسبیح

انصاف بده رشته ی امّید کدام است

سیم است؟ حریر است؟ بلور است؟ تن تو

آن بازوی عریان تو ای مه به چه نام است؟

من بی تو خورم خون دل خویش، خوش آن کو

یک دست به گیسو و دگر دست به جام است

ز آن روز که از گردش گردون شدم آگاه

تا نیم شبم گوشه ی میخانه مقام است

یک روز به بام آمدی و دل چو کبوتر

عمریست که بر بام تو در طوف مدام است

ای سلسله مو مرغ گرفتار تو داند

صد گلشن جاوید در این حلقه ی دام است

حیف است ز فردوس کند یاد عمادا

آن را که فلک هم ره و معشوق به کام است

عماد خراسانی

یکیست

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکیست

حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکیست

این همه جنگ و جدل حاصل کوته نظری است

گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست

هر کسی قصه ی شوقش به زبانی گوید

چون نکو می نگرم حاصل افسانه یکیست

این همه قصه ز غوغای گرفتاران است

ورنه از روز ازل دام یکی، دانه یکیست

ره هر کس به فسونی زده آن شوخ ار نه

گریه ی نیم شب و خنده ی مستانه یکیست

گر ز من پرسی از آن لطف که من می دانم

آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست

هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند

بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکیست

عشق آتش بود و خانه خرابی دارد

پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست

گر به صحرای جنونت ببرد عشق، عماد

بی وفائیّ و وفاداری جانانه یکیست

عماد خراسانی

گوزگو داش اولدی

گوردون گوزه لیم گوزگو نهایت ده داش اولدو

باشلار ایاق اولماق دا ایاق دوندو باش اولدو

گوزده ن کیمی ائل آتدی گئدیب غیره ال اولجاق

گوزده ن نه فقط دوشمه دی گوز اوسته قاش اولدو

ایل لر بویو گوردوک قورویان آرخا سو گلسین

سو گلمه دی آنجاق کی گولوف لرده یاش اولدو

قارداش قاراداش دان آشاقی بولگو بولنده

قانلی دویوشون جان بازاریندا داداش اولدو

بیر سورمه لی گوز قالمیش ایدی پاخلا گوزون ده

گوز دگدی او بیچاره یه گوز چیخدی ماش اولدو

ایش دوندو چراغ سوندو سماده ن قیر الندی

اول گون کی قویون قوردولا "عاصم" هاماش اولدو

استاد عاصم اردبیلی

قاتماقاریشیق سوزلر

ای نازنین اول جه گلیب من ده ن آل منی

بیر گون ساتاندا ایسته دیگون حاله سال منی

هجران نوالی نی کیمی قیمت ده یونگولم

گوستر محبتین سورا بیر عمر چال منی

سینمده چئوریلیب زهره ایچدیگیم سودا

ازبس چکیب دی چارمیخا بوش قیل و قال منی

گاه بال کیمین شیرین دی دادیم گاه زهر کیمین

بئش دیقه امتحان ائله داد دال با دال منی

توشدوم غزل خیالینه دلداری اوخشایام

دردین الینده ن آلمادی آنجاق خیال منی

ائل ده ن گوزوم سوزآچدی دیلیم سوسدی دینمه دی

کورلاردا حق واربیله یوردومدا لال منی

من بیرقوشام اسارت، اولوم حکمودور منه

یوخ فرقی آل جانیم یادا زندانه سال منی

سوردوم خیال آتین باغا حال آختاریب تاپام

آت هورکدی ایت یوگوردی یئره چالدی حال منی

شعریمده ایسته دیم قالا ایمن ده مال داوار

بیلمه ام نه اولدو ووردو داوار یولدو مال منی

من بیرموتال چی ییت سوزو آتدیم ایت آغزینا

کئفلندی ایت قودوز کیمی قاپدی موتال منی

گیردیم آیی لا بیر چووالا چنگه لشمه گه

حیوان کی یوخ بودارلادی یول سوز چوال منی

گئتدیم کمال اهلینه دستانی سئوله یه ام

یئتمیش یاشیمدا بیلدی کمال اهلی کال منی

گلدیم شعر یغینجاسینا فیض کسب ائده م

گوردوم ائدیرله آلت جنگ و جدال منی

گئتدیم عزا محافیلینه مطلب آلماقا

مومن لر ائتدی خولی یه شمره مثال منی

گاه ایسته دیم کی قاره یه آق سئوله یم ولی

بیلیدم کی آغلارائتمه یه جک لر حلال منی

ظنیم بو ایدی دوستا افندی خطاب ائده م

گوردوم چتین باغیشلایا تورگوت اوزال منی

بیریول دا کونلوم ایسته دی کوک ده ن عرب له نم

گوردوم ائلیم ده ن آیری سالار انفعال منی

وئردیم بو پیرتداشیق سوزومو تارچی سیزلایا

تارتوشدو تیرتیرا داشا باسدی قاوال منی

دوستوم سوروشدو شعرده ن عاصم نه تاپموسان؟

دردا جوابیم اولمادی بوغدی سئوال منی

واقتسیز خوروزکیمین منی سوزبانلادیر اودور

یئرسیز دئیل کی دانلایا اهل و عیال منی

من قافیه گزنده چاپان چاپدی یوردومو

وئردیم خارال خارال پولو تاپسین مارال منی

آنجاق مارال دا دوزمه دی فقرین فشارینا

آتدی یامان زامان دا اوزیبا جمال منی

نشرائیله دیم بوسوزلری حشمت لی ائل لره

ائل لرده ائتدی شاعر صاحب مدال منی

من یازدیم ائل بگندی سوزوم دوشدو دیل لره

سالدی ایاقدان هجرده ن آرتیق وصال منی

کس لرسوزونده داغ کیمی بویلاندی سوزلریم

ناکس ایاغی آلتدا خیال ائتدی نال منی

عاصم ائلین دینن دیلی دیر ساخلا حورمتین

نال آرزیسین بوراخ ائله بوینوندا شال منی

استاد عاصم اردبیلی

سارا سن

نه وامق من نه عذراسن نه من مجنون نه لیلا سن

منی جانا گوزون ده غرق ائده ن طوفانلی دریا سن

دیریلدیرسن نگاهونله توکورسن قان سپاهونله

منیم ظنیم جه گه چنگیز سن گاهی مسیحا سن

نه قهرون ده ن منیم ایمن قالار بو قان اولان کونلوم

نه مهرون ناردن ساخلار منی اولما زلیخا سن

سنیلن من منم سن سیز کیم ام ای نازنین بیلمه ام

بونوبیللم کی ذهنیمده آچیلماز بیر معما سن

بوغازیمده ن قوپان های سان منه حق ده ن چاتان پای سان

دئیه بیلمه ام کیمه تای سان کی سن هر حسنه دارا سن

بولاق سان داغ دوشونده یا قیزیل گول سن یاشیل باغدا

کی بوندان باش گلر سن عطرده اوندان مصفا سن

سوزون وارسوزلو سازلاردا ایزون وار شانلی یازلاردا

دنیز خوی لی آرازلاردا زامان تا واردی گویا سن

کیمه بیربوغدا غیرت چاتسا سنده ن غیره باش اگمه ز

بلی سن آدمی آلداتمایان بیر آیری حوا سن

عنایت قیل سنون بیر غمزه وون محتاجی دیر "عاصم"

کی سن قسمت ده سهمی سن عصمت لی سارا سن

استاد عاصم اردبیلی

داغ دایاق لی...

ای نازنین گئدنده اوزونلن آپار منی

قالسام بیلیرسن اولدوره جک انتظار منی

دونموش چاغیمدا یای نفسینلن سواولموشام

گوستر محبتین قاراقیشدان قوتار منی

حسرتده یه م یاشیلیقا ای یام یاشیل یازیم

سن سیز داریخدیرار بوچیچک سیز باهار منی

من اووچویامسا سن کیمی شیرین شکاری ام

کیپریک اوخون کامان قاشا قوی ائت شکار منی

اغیارایلن عومور، عومور اولماز ممات دیر

باش دیر حیات ده ن اگر اولدورسه یار منی

سینه مده سوزلریم قالانیب دیر قاطار قاطار

هاردان بولال جماعته ائل لر قاتار منی

من ائل لرین دینه ن دیلی ام سانما دینمیره م

سوسموش دیلیم گلر سوزه دیندیرسه تار منی

من لال سکوت دا زهرلی فریادی دینلیره م

ای مدعی حیا ائله چوخ سانما کار منی

تا ائلده نم اولن گونه جک داغ دایاقلی یام

حاشا ائلیمده ن آیری سالا شاختا قار منی

آیدینلایب عیاریمی ائل لر قیزیل کیمی

"عاصم" اوجالداجاق بئله بیر اعتبار منی

استاد عاصم اردبیلی

الماسایدی

جاندان دوشردی کونلوم، جـانانه اولماسایدی

چاتمازدی شمعه شهرت، پروانه اولماسایدی

تـئللر اسـیب سـالاردی عـاقیللری آیــاخـدان

زنــجیر زولفــه بـاغلی دیــوانه اولمــاســایدی

میخانه لرده باده مـوشکول دوشــه ردی یـاده

آهـو باخیشلی گــوزلر خـمخانه اولمـاسـایدی

بــــاد صـــبا پــوزانــدا گیــــسولرین نــــظامین

اولمـازدی یـاره کـونلوم گرشـانه اولماسـایدی

مــنع شــراب ائـــدردیم زاهــد مـــثالی مــنده

پــیمانی سـیندیراردیـــم پـیمانه اولمـاسایدی

مــین درد عشــقه چــاره ائــیلردی بـیر اشاره

جـان دردیــنه گــوزه للر بــیگانه اولمــاسـایدی

گـول تک گـولردی اوزلـر قان آغـلامازدی گـوزلر

گـــوندن دورو حــقیقت افسـانه اولمــاسایدی

روحوم قوشون ائدردیم جان دوستاغیندان آزاد

حاجت بو جسـم آدیـندا زنــدانه اولمــاسایدی

گنج محبت "عاصم" سالمــازدی یئر اوره کـده

جانان یـولـوندا کــونلون ویـــرانه اولمــاسایدی

استاد عاصم اردبیلی

باغ من

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر؛ با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی،

روز و شب تنهاست،

با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران، سرودش باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جز اینش جامه ای باید،

بافته بس شعله ی زر تار پودش باد

گو بروید، یا نروید، هر چه در هر جا که خواهد، یا نمی خواهد

باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان،

چشم در راه بهاری نیست

گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد،

ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نییست؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می‌گوید

باغ بی برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

پادشاه فصل ها، پائیز

مهدی اخوان ثالث

یا علی

علی را چه بنامم؟

علی را چه بخوانم؟

ندانم، ندانم

ثنایش نتوانم، نتوانم

علی دست خدا بود

علی مست خدا بود

علی را چه بنامم؟

علی را چه بخوانم؟

ندانم ندانم

ثنایش نتوانم نتوانم

خدا خواست که خود را بنماید

در جنت خود را برخ ما بگشاید

علی ره بهمه خلق نشان داد

علی رهبر مردان صفا بود

علی آینه ی پاک خدا بود

علی را چه بنامم؟

علی را چه بخوانم؟

ندانم، ندانم

ثنایش نتوانم، نتوانم

علی گر چه خدا نیست

و لیکن ز خدا نیز جدا نیست

برو سوی علی تا که وفا را بشناسی

ببر نام علی تا که صفا را بشناسی

اگر آینه خواهی که به بینی رخ حق را

علی را بنگر تا که خدا را بشناسی

چه گویم سخن از او؟ که نگنجد به بیانم

ندانم که سخن را به چه وادی بکشانم؟

ندانم، ندانم

ثنایش نتوانم، نتوانم

علی مرد حقیقت

علی شاه طریقت

علی مرهم دل های خراب است

ره کوی علی راه صواب است

علی را چه بنامم؟

علی را چه بخوانم؟

ندانم، ندانم

ثنایش نتوانم، نتوانم

باران نور

باران نور 

که از شبکه دهلیز بی پایان فرو می ریخت

روی دیوار کاشی گلی را می شست.

مار سیاه ساقه این گل

در رقص نرم و لطیفی زنده بود.

گفتی جوهر سوزان رقص

در گلوی این مار سیه چکیده بود.

گل کاشی زنده بود

در دنیایی راز دار،

دنیای به ته نرسیدنی آبی.

هنگام کودکی

در انحنای سقف ایوان ها،

درون شیشه های رنگی پنجره ها،

میان لک های دیوارها،

هر جا که چشمانم بیخودانه در پی چیزی ناشناس بود

شبیه این گل کاشی را دیدم

و هر بار رفتم بچینم

رویایم پرپر شد.

نگاهم به تار و پود سیاه ساقه گل چسبید

و گرمی رگ هایش را حس کرد:

همه زندگی ام در گلوی گل کاشی چکیده بود.

گل کاشی زندگی دیگر داشت.

آیا این گل

که در خاک همه رویاهایم روییده بود

کودک دیرین را می شناخت

و یا تنها من بودم که در او چکیده بودم،

گم شده بودم؟

نگاهم به تار و پود شکننده ساقه چسبیده بود.

تنها به ساقه اش می شد بیاویزد.

چگونه می شد چید

گلی را که خیالی می پژمراند؟

دست سایه ام بالا خزید.

قلب آبی کاشی ها تپید.

باران نور ایستاد:

رویایم پرپر شد.

سهراب سپهری

انسان مه آلود

در این اتاق تهی پیکر

انسان مه آلود!

نگاهت به حلقه کدام در آویخته؟

درها بسته

و کلیدشان در تاریکی دور شد

نسیم از دیوارها می تراود:

گل های قالی می لرزد

ابرها در افق رنگارنگ پرده پر می زنند

باران ستاره اتاقت را پر کرد

و تو در تاریکی گم شده ای

انسان مه آلود!

پاهای صندلی کهنه ات در پاشویه فرو رفته

درخت بید از خاک بسترت روییده

و خود را در حوض کاشی می جوید

تصویری به شاخه بید آویخته:

کودکی که چشمانش خاموشی ترا دارد،

گویی ترا می نگرد

و تو از میان هزاران نقش تهی

گویی مرا می نگری

انسان مه آلود!

ترا در همه شب های تنهایی

توی همه شیشه ها دیده ام

مادر مرا می ترساند:

لولو پشت شیشه هاست!

و من توی شیشه ها ترا میدیدم

لولوی سرگردان!

پیش آ،

بیا در سایه هامان بخزیم

درها بسته

و کلیدشان در تاریکی دور شد

بگذار پنجره را به رویت بگشایم

انسان مه آلود از روی حوض کاشی گذشت

و گریان سویم پرید

شیشه پنجره شکست و فرو ریخت:

لولوی شیشه ها

شیشه عمرش شکسته بود

سهراب سپهری

به سراغ من اگر می‌آیید

به سراغ من اگر می‌آیید، 

پشت هیچستانم

پشت هیچستان جایی است

پشت هیچستان رگ‌های هوا، پر قاصدهایی است 

که خبر می‌آرند، از گل واشده دورترین بوته خاک

روی شن‌ها هم، نقش‌های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح

به سر تپه معراج شقایق رفتند

پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود، 

زنگ باران به صدا می‌آید

آدم این‌جا تنهاست 

و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است

به سراغ من اگر می‌آیید، 

نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد 

چینی نازک تنهایی من. 

سهراب سپهری

لب‌ها می لرزند

لب‌ها می لرزند

شب می تپد

جنگل نفس می کشد

پروای چه داری، مرا در شب بازوانت سفر ده

انگشتان شبانه ات را می فشارم،

و باد شقایق دور دست را پرپر می کند

به سقف جنگل می نگری:

ستارگان در خیسی چشمانت می دوند

بی اشک،  

چشمان تو ناتمام است، 

و نمناکی جنگل نارساست

دستانت را می گشایی،  

گره تاریکی می گشاید

لبخند می زنی، رشته رمز می لرزد

می نگری، رسایی چهره ات حیران می کند

بیا با جاده پیوستگی برویم

خزندگان در خوابند

دروازه ابدیت باز است

آفتابی شویم

چشمان را بسپاریم، که مهتاب آشنایی فرود آمد

لبان را گم کنیم، که صدا نا بهنگام است

در خواب درختان نوشیده شویم،  

که شکوه روییدن در ما می گذرد

باد می شکند، شب راکد می ماند

جنگل از تپش می افتد

جوشش اشک هم آهنگی را می شنویم،

و شیره گیاهان به سوی ابدیت می رود

جوشش اشک هم آهنگی را می شنویم،

و شیره گیاهان به سوی ابدیت می رود

سهراب سپهری