هست شب!

هست شب یک شبِ دم کرده و خاک

رنگِ رخ باخته است؛

باد، نو باوه‌ی ابر، از بر کوه

سوی من تاخته است.

هست شب، همچو ورم کرده تنی گرم در استاده هوا،

هم ازین روست نمی‌بیند اگر گمشده‌ای راهش را.

با تنش گرم، بیابان دراز

مرده را ماند در گورش تنگ

با دل سوخته‌ی من ماند

به تنم خسته که می‌سوزد از هیبت تب!

هست شب؛ آری، شب.

شاعر: نیما یوشیج