تشنه‌ی درد

نه راحت از فلک جویم نه دولت از خدا خواهم

و گر پرسی چه می خواهی؟ ترا خواهم ترا خواهم

نمی‌خواهم که با سردی چو گل خندم ز بی‌دردی

دلی چون لاله با داغ محبت آشنا خواهم

چه غم کان نوش لب در ساغرم خونابه می‌ریزد

من از ساقی ستم جویم من از شاهد جفا خواهم

ز شادی‌ها گریزم در پناه نامرادی‌ها

به جای راحت از گردون بلا خواهم بلا خواهم

چنان با جان من ای غم در آمیزی که پنداری

تو از عالم مرا خواهی من از عالم ترا خواهم

به‌سودای محالم ساغر می خنده خواهد زد

اگر پیمانه‌ی عیشی درین ماتم سرا خواهم

نیابد تا نشان از خاک من آیینه رخساری

رهی خاکستر خود را هم آغوش صبا خواهم

رهی معیری