درخت تشنه

ز من مپرس کیم یا کجا دیار من است

ز شهر عشقم و، دیوانگی شمار من است

منم ستاره‌ی شام و تویی سپیده‌ی صبح

همیشه سوی رهت چشم انتظار من است

چو برکه، از دل صافم فروغ عشق بجوی

اگر چه آیت غم چهر پرشیار من است

مرا به صحبت بیگانگان مده نسبت

که من عقابم و، مردار کی شکار من است؟

دریغ، سوختم از هجر و، باز مُرد حسود

درین خیال که دلدار در کنار من است

درخت تشنه‌ام و، رسته پیش برکه‌ی آب

چه سود غرقه اگر نقش شاخسار من است؟

به شعله‌یی که فروزد به رهگذار نسیم

نشانی از دل پرسوز بی‌قرار من است

چو آتشی که گذارد به جای خاکستر

ز عشق، این دل افسرده یادگار من است

سیمین بهبهانی