گریه‌ی بی‌اختیار

تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست

غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست

اسیر گریه‌ی بی‌اختیار خویشتنم

فغان که در کف من اختیار باید و نیست

چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست

چو صبحدم نفسم بی‌غبار باید و نیست

مرا ز باده نوشین نمی‌گشاید دل

که می به‌گرمی آغوش یار باید و نیست

درون آتش از آنم که آتشین گل من

مرا چو پاره‌ی دل در کنار باید و نیست

به‌سرد مهری باد خزان نباید و هست

به‌فیض بخشی ابر بهار باید و نیست

چگونه لاف محبت زنی؟ که از غم عشق

ترا چو لاله دلی داغدار باید و نیست

کجا به صحبت پاکان رسی؟ که دیده تو

به‌سان شبنم گل اشکبار باید و نیست

رهی به‌شام جدایی چه طاقتی است مرا؟

که روز وصل دلم را قرار باید و نیست

رهی معیری