دوباره مژده های گل

جان زخود رمیده را، مژده یار می رسد

بر دل و جان عاشقان صبر و قرار می رسد

ز مشرق سپیده آن، طلایه دار می رسد

طلایه دار مشرقی، سپیده وار می رسد

آب زنید راه را، زان که نگار می رسد

مژده دهید باغ را بوی بهار می رسد

رسید مژده سحر، شبان انتظار را

شکست خنده های گل سکوت شام تار را

سرود لاله می برد ز جان ما قرار را

و جاودانه می کند شکوه روزگار را

راه دهید یار را، آن مه ده چهار را

کز رخ نور بخش او نور نثار می رسد

گل ستاره می چکد ز حجم سبز آسمان

دوباره مژده های گل، دوباره بوی ارغوان

شکفته باغ آرزو، ز خنده های ناگهان

ترانه ساز می کند به شاخه مرغ نغمه خوان

چاک شده است آسمان غلغله ایست در جهان

عَنبر و مشک می دمد، سنجق یار می رسد

تا دل سبز آسمان، بانگ و ترانه می رود

سرود عاشقانه مان به هر کرانه می رود

بنفشه سوی نسترن، چه عاشقانه می رود!

خزان باغ لاله ها ز یادمان نمی رود

تیر روانه می رود، سوی نشانه می رود

ما چه نشسته ایم پس، شه ز شکار می رسد

عطر نسیم صبحدم ز باغ و داغ می رسد

ز کوی یار مرهمی به درد و داغ می رسد

نوبت غصّه می رود، گاه فراغ می رسد

تیرگی شبانه را طرفه ایاغ می رسد

رونق باغ می رسد، چشم و چراغ می رسد

غم به کناره می رود، مه به کنار می رسد

باده خوشگوار را، باغ به جام می کند

لاله که باده می کشد، عیش مدام می کند

زیر و زبر زمانه را به یک پیام می کند

حجت خویش را به ما باز تمام می کند

باغ سلام می کند، سرو قیام می کند

سبزه پیاده می رود، غنچه سوار می رسد

ز جام نور، لاله ها دوباره آب می خورند

فصل گل است و عاشقان، باده ناب می خورند

باده ناب ناب را چه بی حساب می خورند

به شور و شوق روی گل، مست وخراب می خورند

خلوتیان آسمان تا چه شراب می خورند

روح خراب و مست شد، عقل خمار می رسد

به گل نشسته ناگهان، نهال آرزوی ما

پر از شراب نور شد، سبوی ما سبوی ما

به سر رسید عاقبت تمام های و هوی ما

ز راه عشق می رسد نگار مشک بوی ما

چون برسی به کوی ما خامشی است خوی ما

زان که ز گفت و گوی ما، گرد و غبار می رسد

«میلاد مسعود حضرت حجت خجسته باد»