محبوس

ساعتی از نیمه شب گذشت و سیاهی

چهره بر آن میله های پنجره مالید

باد شب از زیر طاق سبز درختان

سینه کشان در رسید و غمزده نالید

سایه ی کمرنگی از سپیدی مهتاب

روشنی افکند بر قیافه ی محبوس

چین و شکن های چهره اش همه جان یافت

چون رگه ی سنگ زیر پرتو فانوس

در پی هم ضربه های ساعت زندان

زنجرگان را ز خواب ناز برانگیخت

چشمه ی آوازشان ز حنجره جوشید

نغمه ی آنها به بانگ باد درآمیخت

در دل زندان سرد ، وحشت و سرما

چرخ زنان در سکوت و واهمه می گشت

ظلمت شب با درنگ دوزخی خویش

همهمه می کشت و بین همهمه می گشت

در دل دیوار نم کشیده ی زندان

جانوران را هزار گونه صدا بود

وز بن سوراخ های گمشده ی سقف

غلغله ای پخش در سکوت فضا بود

رشته طنابی ز نور غمزده ی ماه

روزنه را می گشود و سر زده می تافت

در بن سرداب می گرفت به میخی

ماه ، بدیناسان کلاف واشده می بافت

چهره ی محبوس زیر پرتو مهتاب

آبله گون و پریده رنگ و کسل بود

عرصه ی پیشانی اش فشرده و کوتاه

چین جبینش نشان عقده ی دل بود

در گره ی ابروان پهن و سیاهش

 راز نهانش نهفته بود و هویدا

اشک فرو می چکیدش از بن مژگان

آه برون می دویدش از دل شیدا

قطره ی اشکی چو خشک و یخ زده می شد

بر رخش آهسته می گشود نواری

بر مس سیمای او که رنگ شفق داشت

زنگ غم اکنون فشانده بود غباری

شانه ی یخ کرده و کرخ شده ی او

 خم شده بود از فشار پنجه ی سرما

از تن او رفته بود طاقت فریاد

در دل او مانده بود حسرت گرما

همچو درختی که از نسیم بلرزد

خسته و خاموش بود و در هیجان بود

پیکر بیمار او ، نحیف و خمیده

از پس پیراهنی دریده عیان بود

موی پریشان او ز شیطنت باد

یک نفس آرامش و قرار نمی دید

از وزش باد شب که قهقهه می زد

پیکر زارش به جز فشار نمی دید

با همه اندیشه ها و با همه غم ها

خواب به چشمان او چکید و فرورفت

ز هر جگر سوز یأس در دل او ماند

مرغ سبک بال هوش از سر او رفت

باد ، دگرباره ناله کرد و سرانجام

از تب و تاب اوفتاد و همهمه کم شد

دیده ی محبوس ناگهان به هم آمد

بی حرکت در کنار پنجره خم شد

نادر نادرپور