گیاه وحشی کوهم

گیاه وحشی کوهم نه لاله‌ی گلدان

مرا به بزم خوشی‌های خودسرانه مبر.

به سردی خشن سنگ، خو گرفته دلم

مرا به خانه مبر زادگاه من کوه است.

ز زیر سنگی یک روزسر زدم بیرون

به زیر سنگی یک روز می‌شوم مدفون

سرشت سنگی من، آشیان اندوه است.

جدا ز یار و دیارم دلم نمی‌خندد

ز من طراوت و شادی و رنگ و بوی مخواه.

گیاه وحشی کوهم در انتظار بهار

مرا نوازش و گرمی به گریه می‌آرد

مرا به گریه میار...

شاعر: ژاله اصفهانی