انتظار

امسال هم بهار پر از انتظار رفت

هر برگ گل پرنده شد و از چمن گریخت.

باز آن بنفشه‌ها که به یاد تو کاشتم

اشک کبود سبزه شد و روی خاک ریخت.

از بس که عمر تلخ جدایی دراز شد،

ترسم مرا ببینی و نشناسی این منم.

گر سر نهم به کوه و بیابان، شگفت نیست،

دیوانه‌ی غم تو و دوری میهنم.

شاعر: ژاله اصفهانی