ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | ||||||
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 |
فرستادی، مرا پروانه کردی
مرا کاشانه چون غم خانهای بود
تو این «غمخانه» را «گلخانه» کردی
ز دست قاصدت گل را گرفتم
بهر گلبرگ آن صد بوسه دادم
پس از آن، با دلی آکنده از شوق-
بهآرامی بهگلدانی نهادم
شبانگه گِردگل پروانه گشتم
بهیاد تو به گل بس راز گفتم
حکایتها که با تو گفته بودم-
بهجای تو به گلها باز گفتم
میان دستهی گل، «زنبقت» را
ز اشک چشم گریان آب دادم
«بنفشه» را به یاد گیسوانت
بهانگشتم گرفتم تاب دادم
«گل ناز» تو را بوسیدم از شوق
ولی آن گل کجا ناز تو را داشت
نشانی داد از بوی تو، اما-
کجا چشم فسونساز تو را داشت؟
بهروی برگ زیبای «گل سرخ»
نهادم با دلی غمگین لبم را
بهامیدی که با یاد لب تو-
بهصبح آرام بهشادی یک شبم را
ولی هرچند بوسیدم گلت را
دل تنگم چو غنچه هیچ نشکفت
در آنحالت که گرم بوسه بودم-
گل سرخ تو در گوشم چنین گفت:
گل سرخم مخوان ای عاشق مست
که در پیش لب یار تو، خارم
به سرخی گرچه دارم رنگ آن لب
ولی شیرینی و گرمی ندارم!
شاعر: مهدی سهیلی، کتاب در خاطر منی