جای پا

در پهن دشت خاطر اندوهبار من

برفی به هم فشرده و زیبا نشسته است

برفی که همچو مخمل شفاف شیر فام

بر سنگلاخ وی، ره دیدار بسته است

آرام و رنگ باخته و بیکران و صاف

یعنی نشان ز سردی و بی مهریِ من است

در دورگاه تار و خموش خیال من

این برف سال هاست که گسترده دامن است

چندین فرو نشستگی و گودیِ عمیق

در صافیِ سفید خموشی فزای اوست

می‌گسترم نگاه اسفبار خود بر او

بر می‌کشم خروش که: این جای پای اوست

ای عشق تازه، چشم امیدم به سوی توست

این دشت سرد غمزده را آفتاب کن

این برف از من است،‌ تو این برف را بسوز

این جای پا ازوست،‌ تو او را خراب کن

سیمین بهبهانی