رقص اموات

سوت ترن به گوش رسد نیمه های شب

آهسته از کرانه ی دریای بیکران

باد خنک ز مزرعه ها آورد به گوش

در های و هوی بیشه، سرود دروگران

و اندر نسیم نیمه شبان در خرابه ها

در نقش کاهنان شب اوراد ساحران

بر جاده ها فکنده چو غولان ره نشین

مهتاب، سایه های چناران و عرعران

باد آورد ز ساحل دریا، خفیف و محو

آواز موج ها و شبانان و عابران

جنگل در آشیانه ی شب، خفته بی صدا

با وهم شب، ترانه ی غوکان دوردست

گیرد درین سکوت غم آلوده، توأمی

چون رشته ی طناب سپیدی است راه ده

در نور مه، کنار چمن های شبنمی

چشمک زنان ز پشت درختان، ستاره ها

چون چشم دیوهای هراسان ز آدمی

آید صدای دور نیی، گرم و سوزناک

همراه باد نیمه شبی، با ملایمی

خیزد فروغ قرمزی از آتش شبان

در سایه های کوه، به محوی و مبهمی

در هم دود چو دود شب تیره، سایه ها

از دورها، صدای سگان خرابه گرد

بر هم زند سکوت بیابان سهمناک

پیچد در‌ آن خموشی شب، اضطراب و وهم

بر هم خورد ز باد خنک، شاخه های تاک

سو سو کند چراغی از آن دور، روی کوه

آید صدای دمبدم جغدی از مغاک

در آب برکه، تند شود قطعه قطعه ماه

وان قطعه های شسته به هم یابد اصطکاک

بر روی برکه، سایه ی نرم درخت ها

گسترده پرده های سیه رنگ و چاک چاک

گاهی در آب گل شده، برگی کند شنا

آهسته ایستادم و کردم نظر ز دور

بر جاده ی کبود که در بیشه می خیزد

وانگه به دور خویش نگه کردم از هراس

شب بود و ماه و باد خفیفی که می وزید

گویی فروغ ماه چو از بیشه می گذشت

می کرد بر شمار پریزادگان مزید

در پیش دیده، منظره ی دخمه های مرگ

دل را ز قصه های پر از غصه ام گزید

غم بود و نور آبی مهتاب نیمه شب

وان بقعه ها که در دل ظلمت مکان گزید

وان مرغ شب که سر زد ازو ناله ی فنا

اینجا سکوت و خاطره ها خفته بود و باد

در دود شب توهم و رؤیا دمیده بود

کم کم ذهن ز خنده تهی کرده بود ماه

غمگین، در آسمان کبود آرمیده بود

اندام بیشه در شمد نرم ماهتاب

چون زخمیان پیر، به بستر لمیده بود

در پای چشمه ای که مه آید در آن به رقص

از خستگی، چنار نحیفی خمیده بود

من بودم و سکوت شب و سیل خاطرات

گویی ز دل نشاط حیاتم رمیده بود

چون مردگان بیخبر از عالم بقا

ناگه صدای همهمه ی باد نیمه شب

پیچید در خموشی خلوتگه خدای

گفتی به یک نهیب سواران خشمگین

کندند مرکبان خود از ضربه ها ز جای

یا در فروغ ماه پریزادگان مست

در خلوت و سکوت، همه دف زدند و نای

یا رهزنان بیشه نشین، های و هو کنان

مهمیز ها زدند بر اسبان بادپای

یا راهبان پیر چو گرم دعا شدند

آوازشان به گریه در آمیخت های های

ناگه درین خیال، شدم خیره بر قفا

از آخرین مزار، صدایی خفیف و خشک

آمد به گوش و معجزه ای قبر را گشاد

اندام خالی شبحی، لاغر و مخوف

تا نیمه شد عیان و در آن دخمه ایستاد

پیراهنش سپید چو مهتاب نیمه شب

در تیرگی به موج زدن در مسیر باد

در نور ماه، سایه ی او، پیش پای او

طرح ز هم گسیخته ای بر زمین نهاد

در استخوان دست چپش، دسته ی تبر

در استخوان دست دگر، از نی اش مداد

گفتی سرود مرگ در آن نی گرفته جای

یک لحظه ایستاد و سپس بازوان گشود

زد با تبر به روی لحد چند ضربتی

وانگه تبر نهاد و دگر باره ایستاد

نی را به لب گذاشت همان دم به سرعتی

لختی در آن دمید و سپس از دهان گرفت

در دشت بیکرانه برانگیخت وحشتی

از هر لحد که چون در نقبی گشوده شد

برخاست مرده ای و به پا شد قیامتی

آن نی نواز، نغمه ی شوق آوری نواخت

وندر پی اش به رقص درآمد جماعتی

رقصی که خیره کرد مرا چشم اعتنا

گفتی درآمدند سپیدارهای پیر

وز جنب و جوش باد خفیفی به ناله اند

یا جست و خیز پر هیجان فرشته هاست

کز یک نژاد واحد و از یک سلاله اند

یا رقص بومیان برهمن بود که شب

در رهگذار باد، پریشان کلاله اند

یا بزم مخفیانه ی پیران کاهن است

کانجا به پیچ و تاب ز دور پیاله اند

یا رقص صوفیانه ی اشباح و سایه هاست

آن دم که در طلسم تماشای هاله اند

یا شور محشری است درین تیرگی به پا

من بی خبر ز خویشتن و بی خبر ز صبح

بر رقص مرده بود همانگونه ام نگاه

غافل که کوکب سحری چون نگین اشک

زد حلقه در سپیدی چشم شب سیاه

کم کم ترانه رفت به پایان و آن شبح

نی را ز لب گرفت و دمی خیره شد به راه

وانگه تبر به دست، همان ضربه ها نواخت

شد رقص شب تمام و هیاهوی آن تباه

انبوه مردگان همه خفتند در مزار

بر رویشان فتاد لحدها و نور ماه

شب ماند و آن سیاهی کمرنگ و آن فضا

یک لحظه ماند آن شبح نی نواز و باز

او نیز در مزار خود آهسته جا گرفت

سنگ لحد به سینه اش افتاد بی درنگ

زان پس سکوت محض، فضا را فرا گرفت

گویی نه مرده بود، نه غوغای مرده ها

شب بود و وهم باطل شب در تو پا گرفت

مهتاب محو و بی رمق صبح، ناگزیر

رخت از زمین کشید و گریز از فضا گرفت

وان اختری که چشم به راه سپیده بود

کم کم نظر ز منظره ی خاک وا گرفت

دیگر مرا نماند گواهی به مدعا

در این میان، سیاهی تاریک رهروی

با سوسوی چراغی از آن دور دیده شد

چون گردباد کوچکی از راه در رسید

کم کم صدای پای خفیفش شنیده شد

پیری خمیده بود و چراغی به دست داشت

نور چراغ، چیره به نور سپیده شد

آمد کنار قبری زانو زد و نشست

آهی کشید و پرده ی صبرش دریده شد

آغاز گریه کرد و چنان شد که از نخست

گویی برای آه و فغان آفریده شد

من خیره ماندم از اثر این دو ماجرا

ده، همچو خفته ای که ز خواب سحر پرد

چشمی گشود و خورد به ‌آهستگی تکان

شب مرده بود و نور سپید ستاره ها

هی رفته رفته کم شد و روشن شد آسمان

از قلب ده، صدای بلند اذان صبح

پیچید در سکوت افق با طنین آن

گنجشک ها ترانه سرودند با نسیم

در شاخ و برگ کهنه چناران سخت جان

آمیخت بانگ زنجره ها و کلاغ ها

از دور، با صدای خروسان صبح خوان

آورد باد مست سحر، بوی آشنا

نور لطیف صبح گهان سایه زد به کوه

دنبال آن غبار کمی در فضا دمید

پیر از کنار گور به پا خاست با چراغ

باد سحر چراغ ورا کشت و ‌آرمید

داد آسمان ز پنجره ی قرمز افق

شادی کنان ز جنبش خورشید خود امید

گلرنگ شد فروغ مه آلود بامداد

نور پریده رنگ سحر از فضا رمید

پیر شکسته پشت روان شد به سوی ده

بر روی چوبدستی باریک خود خمید

در گرد جاده، سایه اش افتاد با عصا

شاعر: نادر نادرپور