مادر از بهر غم و رنج جهان زاد مرا

مادر از بهر غم و رنج جهان زاد مرا

درس غم داد در این مدرسه استاد مرا

دل من پیر شد از بس که جفا دید و جفا

ندهد سود دگر قامت شمشاد مرا

آنچه می خواست دلم چرخ جفا پیشه نداد

و آنچه بیزار از آن بود دلم، داد مرا

غم مگر بیشتر از اهل جهان بود که چرخ

دید و سنجید و پسندید و فرستاد مرا

در دلم ریخت بس بر سر هم غم سر غم

دل مخوانید، خدا داده غم آباد مرا

زندگی یک نفسم مایه ی شادی نشده است

آه اگر مرگ نخواهد که کند شاد مرا

ترسم از ضعف، پریدن ز قفس نتوانم

گر که صیاد، زمانی کند آزاد مرا

آرزوی چمنم کم کمک از خاطر رفت

بس در این کنج قفس بال و پر افتاد مرا

یک دل و این همه آشوب و غم و درد عماد

کاشکی مادر ایام نمی زاد مرا

عماد خراسانی

بیا ساقی ببر ما را

به کوی بی نشانی عزم سیر است و سفر ما را

ببر ای کشتی می تا بدان جا بی خبر ما را

چراغ راه ما کن چشم جادو، روی آتشگون

بیا ساقی ببر ما را، بیا ساقی ببر ما را

به هشیاری در این وادی رهی پیدا نشد ای دل

مگر مستی نماید راه اقلیمی دگر ما را

زدم بر کوچه ی مستی چو هر جا روی بنهادم

به سنگی خورد پا هر لحظه در این رهگذر ما را

به صحرای جنون باید زدن ای عشق، امدادی

بس است ای عقل، بی جا هر چه دادی درد سر ما را

گهی شمعم گهی پروانه، این شب ها نمی دانی

چه بازی هاست با جان تا شبی گردد سحر ما را

نمی دانم چرا خلق من شوریده سر کردی

چرا یک مشت آب و گل، عبث کردی هدر ما را

قیامت پیش چشم ما دگر وزنی نخواهد داشت

مگر ای عشق آشوبی روی از سر بدر ما را

نگار آمد ز فرط رنج و غم نشناختیم او را

بهار آمد، نیامد سر برون از زیر پر ما را

عمادا طبع تسکین بخش و جام می غنیمت دان

و گرنه کشت خواهد هجر آن بیدادگر ما را

عماد خراسانی

دشمن جان

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم

از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم این است که چون ماه نو انگشت نمایی

ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم

دم به دم حلقه این دام شود تنگ تر و من

دست و پایی نزنم خود ز کمندت نرهانم

سر پر شور مرا نه شبی ای دوست به دامان

تو شوی فتنه ساز دلم و سوز نهانم

ساز بشکسته ام و طائر پر بسته نگارا

عجبی نیست که این گونه غم افزاست فغانم

نکته عشق ز من پرس به یک بوسه که دانی

پیر این دیر جهان مست کنم گر چه جوانم

سرو بودم سر زلف تو بپیچید سرم را

یاد باد آن همه آزادگی و تاب و توانم

آن لئیم است که چیزی دهد و باز ستاند

جان اگر نیز ستانی ز تو من دل نستانم

گر ببینی تو هم آن چهره به روزم بنشینی

نیم شب مست چو بر تخت خیالت بنشانم

که تو را دید که در حسرت دیدار دگر نیست

آری آنجا که عیان است چه حاجت به بیانم؟

عماد خراسانی

غمی خواهم

ز شادی ها به جان آمد دلم یا رب غمی خواهم

بشد سالی که بی غم می گذارم ماتمی خواهم

نیم من اهل عیش و نوش و مستی با پری رویان

به ویران کلبه ای با اهل دردی عالمی خواهم

مرا بیگانه کردی با جهانت آشنایی کو؟

به غم ها محرمی خواهم، پریشان همدمی خواهم

به زیبایان بی غم خاطرم الفت نمی گیرد

بتی کو را بود یا بوده الفت با غمی خواهم

لب خندان گل ها گر چه روح افزاست اما من

گلی کو را به نرگس گاه باشد شبنمی خواهم

عماد خراسانی

هنوز

دلم آشفته آن مایه ناز است هنوز

مرغ پر سوخته در پنجه باز است هنوز

جان به لب آمد و لب بر لب جانان نرسید

دل به جان آمد و او بر سر ناز است هنوز

گر چه بیگانه ز خود گشتم و دیوانه ز عشق

یار عاشق کش و بیگان نواز است هنوز

خاک گردیدم و بر آتش من آب نزد

غافل از حسرت ارباب نیاز است هنوز

گرچه هر لحظه مدد می دهدم چشم پر آب

دل سودا زده در سوز و گداز است هنوز 

همه خفتند به غیر از من و پروانه و شمع
قصه ما دو سه دیوانه دراز است هنوز

گر چه رفتی، ز دلم حسرت روی تو نرفت

در این خانه به امید تو باز است هنوز

این چه سوداست عمادا که تو در سر داری؟

وین چه سوزی است که در پرده ساز است هنوز

عماد خراسانی

صیاد من بهار که فصل شکار نیست

ما عاشقیم و خوشتر از این کار کار نیست

یعنی به کارهای دگر اعتبار نیست

دانی بهشت چیست که داریم انتظار؟

جز ماهتاب و باده و آغوش یار نیست

فصل بهار فصل جنون است و این سه ماه

هر کس که مست نیست یقین هوشیار نیست

دیشب لبش چو غنچه تبسم به من نمود

اما چه سود ز آن که به یک گل بهار نیست

امید شیخ بسیته به تسبیح و خرقه است

گویا به عفو و لطف تو امیدوار نیست

بر ما گذشت نیک و بد اما تو روزگار

فکری به حال خویش کن این روزگار نیست

بگذر ز صید و این دو سه مه با عماد باش

صیاد من بهار که فصل شکار نیست

عماد خراسانی

چه میپرسی؟

چه میپرسی؟ مپرس از من نگارا حال زار من

نبیند کس به خواب آن هم الهی روزگار من

چه باشد حال مجنونی که از لیلی جدا باشد

چه میپرسی ز کارم هجر رویت ساخت کار من

چرا با بلبل بی آشیانت سرگران کردی

گل من کم زن آتش بر دل امیدوار من

خزانم را به لطف اول بهاری ساخت خرّم

دگر بار از خزان افسرده تر کردی بهار من

فغان کز بهر خرمن سوختن بود از بدِ طالع

اگر برقی زمانی کرد روشن شام تار من

مرا هم اختیاری، آبرویی بود و سامانی

نمی دادند ارگ در دست این دل اختیار من

من از این بخت خواب آلود می بینم که خواهد کرد

صبا دور از سر کوی پری رویان غبار من

بیا روشن کن ای خورشید خوبان شام دلگیرم

چه حاصل اشکباری بعد من، شمع مزار من!

مخواه از این پریشان تر عمادا خویش را دیگر

نمی گویم مپرس از من نگارا حال زار من

عماد خراسانی

رشته ی امید

چون لاله مرا بی تو به کف جام مدام است

هر چند که می بی رخ دلدار حرام است

فرق من و آن زاهد مغرور ببینید

من در پی جام می و او در پی نام است

من زلف به کف دارم و او رشته ی تسبیح

انصاف بده رشته ی امّید کدام است

سیم است؟ حریر است؟ بلور است؟ تن تو

آن بازوی عریان تو ای مه به چه نام است؟

من بی تو خورم خون دل خویش، خوش آن کو

یک دست به گیسو و دگر دست به جام است

ز آن روز که از گردش گردون شدم آگاه

تا نیم شبم گوشه ی میخانه مقام است

یک روز به بام آمدی و دل چو کبوتر

عمریست که بر بام تو در طوف مدام است

ای سلسله مو مرغ گرفتار تو داند

صد گلشن جاوید در این حلقه ی دام است

حیف است ز فردوس کند یاد عمادا

آن را که فلک هم ره و معشوق به کام است

عماد خراسانی

یکیست

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکیست

حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکیست

این همه جنگ و جدل حاصل کوته نظری است

گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست

هر کسی قصه ی شوقش به زبانی گوید

چون نکو می نگرم حاصل افسانه یکیست

این همه قصه ز غوغای گرفتاران است

ورنه از روز ازل دام یکی، دانه یکیست

ره هر کس به فسونی زده آن شوخ ار نه

گریه ی نیم شب و خنده ی مستانه یکیست

گر ز من پرسی از آن لطف که من می دانم

آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست

هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند

بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکیست

عشق آتش بود و خانه خرابی دارد

پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست

گر به صحرای جنونت ببرد عشق، عماد

بی وفائیّ و وفاداری جانانه یکیست

عماد خراسانی

گوزگو داش اولدی

گوردون گوزه لیم گوزگو نهایت ده داش اولدو

باشلار ایاق اولماق دا ایاق دوندو باش اولدو

گوزده ن کیمی ائل آتدی گئدیب غیره ال اولجاق

گوزده ن نه فقط دوشمه دی گوز اوسته قاش اولدو

ایل لر بویو گوردوک قورویان آرخا سو گلسین

سو گلمه دی آنجاق کی گولوف لرده یاش اولدو

قارداش قاراداش دان آشاقی بولگو بولنده

قانلی دویوشون جان بازاریندا داداش اولدو

بیر سورمه لی گوز قالمیش ایدی پاخلا گوزون ده

گوز دگدی او بیچاره یه گوز چیخدی ماش اولدو

ایش دوندو چراغ سوندو سماده ن قیر الندی

اول گون کی قویون قوردولا "عاصم" هاماش اولدو

استاد عاصم اردبیلی

قاتماقاریشیق سوزلر

ای نازنین اول جه گلیب من ده ن آل منی

بیر گون ساتاندا ایسته دیگون حاله سال منی

هجران نوالی نی کیمی قیمت ده یونگولم

گوستر محبتین سورا بیر عمر چال منی

سینمده چئوریلیب زهره ایچدیگیم سودا

ازبس چکیب دی چارمیخا بوش قیل و قال منی

گاه بال کیمین شیرین دی دادیم گاه زهر کیمین

بئش دیقه امتحان ائله داد دال با دال منی

توشدوم غزل خیالینه دلداری اوخشایام

دردین الینده ن آلمادی آنجاق خیال منی

ائل ده ن گوزوم سوزآچدی دیلیم سوسدی دینمه دی

کورلاردا حق واربیله یوردومدا لال منی

من بیرقوشام اسارت، اولوم حکمودور منه

یوخ فرقی آل جانیم یادا زندانه سال منی

سوردوم خیال آتین باغا حال آختاریب تاپام

آت هورکدی ایت یوگوردی یئره چالدی حال منی

شعریمده ایسته دیم قالا ایمن ده مال داوار

بیلمه ام نه اولدو ووردو داوار یولدو مال منی

من بیرموتال چی ییت سوزو آتدیم ایت آغزینا

کئفلندی ایت قودوز کیمی قاپدی موتال منی

گیردیم آیی لا بیر چووالا چنگه لشمه گه

حیوان کی یوخ بودارلادی یول سوز چوال منی

گئتدیم کمال اهلینه دستانی سئوله یه ام

یئتمیش یاشیمدا بیلدی کمال اهلی کال منی

گلدیم شعر یغینجاسینا فیض کسب ائده م

گوردوم ائدیرله آلت جنگ و جدال منی

گئتدیم عزا محافیلینه مطلب آلماقا

مومن لر ائتدی خولی یه شمره مثال منی

گاه ایسته دیم کی قاره یه آق سئوله یم ولی

بیلیدم کی آغلارائتمه یه جک لر حلال منی

ظنیم بو ایدی دوستا افندی خطاب ائده م

گوردوم چتین باغیشلایا تورگوت اوزال منی

بیریول دا کونلوم ایسته دی کوک ده ن عرب له نم

گوردوم ائلیم ده ن آیری سالار انفعال منی

وئردیم بو پیرتداشیق سوزومو تارچی سیزلایا

تارتوشدو تیرتیرا داشا باسدی قاوال منی

دوستوم سوروشدو شعرده ن عاصم نه تاپموسان؟

دردا جوابیم اولمادی بوغدی سئوال منی

واقتسیز خوروزکیمین منی سوزبانلادیر اودور

یئرسیز دئیل کی دانلایا اهل و عیال منی

من قافیه گزنده چاپان چاپدی یوردومو

وئردیم خارال خارال پولو تاپسین مارال منی

آنجاق مارال دا دوزمه دی فقرین فشارینا

آتدی یامان زامان دا اوزیبا جمال منی

نشرائیله دیم بوسوزلری حشمت لی ائل لره

ائل لرده ائتدی شاعر صاحب مدال منی

من یازدیم ائل بگندی سوزوم دوشدو دیل لره

سالدی ایاقدان هجرده ن آرتیق وصال منی

کس لرسوزونده داغ کیمی بویلاندی سوزلریم

ناکس ایاغی آلتدا خیال ائتدی نال منی

عاصم ائلین دینن دیلی دیر ساخلا حورمتین

نال آرزیسین بوراخ ائله بوینوندا شال منی

استاد عاصم اردبیلی

سارا سن

نه وامق من نه عذراسن نه من مجنون نه لیلا سن

منی جانا گوزون ده غرق ائده ن طوفانلی دریا سن

دیریلدیرسن نگاهونله توکورسن قان سپاهونله

منیم ظنیم جه گه چنگیز سن گاهی مسیحا سن

نه قهرون ده ن منیم ایمن قالار بو قان اولان کونلوم

نه مهرون ناردن ساخلار منی اولما زلیخا سن

سنیلن من منم سن سیز کیم ام ای نازنین بیلمه ام

بونوبیللم کی ذهنیمده آچیلماز بیر معما سن

بوغازیمده ن قوپان های سان منه حق ده ن چاتان پای سان

دئیه بیلمه ام کیمه تای سان کی سن هر حسنه دارا سن

بولاق سان داغ دوشونده یا قیزیل گول سن یاشیل باغدا

کی بوندان باش گلر سن عطرده اوندان مصفا سن

سوزون وارسوزلو سازلاردا ایزون وار شانلی یازلاردا

دنیز خوی لی آرازلاردا زامان تا واردی گویا سن

کیمه بیربوغدا غیرت چاتسا سنده ن غیره باش اگمه ز

بلی سن آدمی آلداتمایان بیر آیری حوا سن

عنایت قیل سنون بیر غمزه وون محتاجی دیر "عاصم"

کی سن قسمت ده سهمی سن عصمت لی سارا سن

استاد عاصم اردبیلی

داغ دایاق لی...

ای نازنین گئدنده اوزونلن آپار منی

قالسام بیلیرسن اولدوره جک انتظار منی

دونموش چاغیمدا یای نفسینلن سواولموشام

گوستر محبتین قاراقیشدان قوتار منی

حسرتده یه م یاشیلیقا ای یام یاشیل یازیم

سن سیز داریخدیرار بوچیچک سیز باهار منی

من اووچویامسا سن کیمی شیرین شکاری ام

کیپریک اوخون کامان قاشا قوی ائت شکار منی

اغیارایلن عومور، عومور اولماز ممات دیر

باش دیر حیات ده ن اگر اولدورسه یار منی

سینه مده سوزلریم قالانیب دیر قاطار قاطار

هاردان بولال جماعته ائل لر قاتار منی

من ائل لرین دینه ن دیلی ام سانما دینمیره م

سوسموش دیلیم گلر سوزه دیندیرسه تار منی

من لال سکوت دا زهرلی فریادی دینلیره م

ای مدعی حیا ائله چوخ سانما کار منی

تا ائلده نم اولن گونه جک داغ دایاقلی یام

حاشا ائلیمده ن آیری سالا شاختا قار منی

آیدینلایب عیاریمی ائل لر قیزیل کیمی

"عاصم" اوجالداجاق بئله بیر اعتبار منی

استاد عاصم اردبیلی

الماسایدی

جاندان دوشردی کونلوم، جـانانه اولماسایدی

چاتمازدی شمعه شهرت، پروانه اولماسایدی

تـئللر اسـیب سـالاردی عـاقیللری آیــاخـدان

زنــجیر زولفــه بـاغلی دیــوانه اولمــاســایدی

میخانه لرده باده مـوشکول دوشــه ردی یـاده

آهـو باخیشلی گــوزلر خـمخانه اولمـاسـایدی

بــــاد صـــبا پــوزانــدا گیــــسولرین نــــظامین

اولمـازدی یـاره کـونلوم گرشـانه اولماسـایدی

مــنع شــراب ائـــدردیم زاهــد مـــثالی مــنده

پــیمانی سـیندیراردیـــم پـیمانه اولمـاسایدی

مــین درد عشــقه چــاره ائــیلردی بـیر اشاره

جـان دردیــنه گــوزه للر بــیگانه اولمــاسـایدی

گـول تک گـولردی اوزلـر قان آغـلامازدی گـوزلر

گـــوندن دورو حــقیقت افسـانه اولمــاسایدی

روحوم قوشون ائدردیم جان دوستاغیندان آزاد

حاجت بو جسـم آدیـندا زنــدانه اولمــاسایدی

گنج محبت "عاصم" سالمــازدی یئر اوره کـده

جانان یـولـوندا کــونلون ویـــرانه اولمــاسایدی

استاد عاصم اردبیلی

باغ من

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر؛ با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی،

روز و شب تنهاست،

با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران، سرودش باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جز اینش جامه ای باید،

بافته بس شعله ی زر تار پودش باد

گو بروید، یا نروید، هر چه در هر جا که خواهد، یا نمی خواهد

باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان،

چشم در راه بهاری نیست

گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد،

ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نییست؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می‌گوید

باغ بی برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

پادشاه فصل ها، پائیز

مهدی اخوان ثالث